Mag ik iets bekennen? Ik lees graag liefdesromans. Vooruit, je mag ze stuiverromans noemen als je per se wilt, maar besef dat je je dan wel van je meest pedante kant laat zien. But okay, be that person, boeit me niet. Ik lees dus graag over de liefde. En heel specifiek over zwarte liefde. Nog specifieker: de lead moet een zwarte vrouw zijn. Echt een geheim is dit eigenlijk niet want een snelle scan van wie ik op twitter en het lezersplatform goodread volg, verklapt een fascinatie met black romance schrijvers zoals Beverly Jenkins, Jacinta Howard, Delaney Diamond, Billy London en Alyssa Cole. Getalenteerde schrijvers die gemarginaliseerd worden door de witte boekenindustrie en – dit vind ik nog erger – weggezet worden door zwarte literaire snobs als te licht, puur vanwege hun gekozen genre: liefdesverhalen. Maar hier ben ik om een lans voor ze te breken: zwarte romantische verhalen matter too. Damn it!
De populariteit van deze verhalen is enorm. Al laten de high end boekenbesprekers ze links liggen, de lezers weten ze te vinden. Alyssa, Beverly en Jacinta halen regelmatig de romance bestsellerslijst van NY Times en USA Today.
Hoe het met hun bekendheid in Nederland zit, weet ik oprecht niet. Ik waan me soms de enige Nederlandse lezer van deze vrouwen, wat uiteraard niet waar kan zijn. Maar waarom hoor ik er niemand over? Waarom kom ik ze niet tegen in de boekwinkelschappen? Als ik een black romance novel in print wil, moet ik ze altijd bestellen. Moet ik weer lang wachten. Is irritant. Gelukkig zijn er e-books. Hoe lastig het ook is voor zwarte romanschrijvers om door de grote uitgevers opgepikt te worden, digitaal lezen en onafhankelijke publicatieplatforms zorgen voor laagdrempelig toegang tot hun boeken. Daarnaast heb je de niet aflatende promotie door fangirl-accounts zoals Women of Color in Romance. Als gevolg hiervan is Afro-Amerikaanse romantiek als genre hip and happening.
Escapisme, hoor ik je zeggen. Wellicht. Niet dat daar iets mis mee is. Vooral afgelopen jaar was lezen van romantische verhalen voor mij een probate manier van selfcare. Als ik het geweld tegen zwarte lijven niet meer wilde zien. Op de momenten dat mijn anxiety over de pandemie weer eens skyhigh was. Maar ik lees zwarte romantiek ook vanuit een plek van vreugde. Want zwartheid is niet alleen maar strijd, hoeveel de wereld je dat wilt laten geloven. Zwarte romantiek is niet eendimensionaal, het viert de complexiteit van ons dagelijks leven. Het beschrijft coming of age van twijfelende adolescenten en vertelt het verhaal van een tweede kans op liefde van een vrouw op leeftijd. Zwarte romantiek biedt troost, geeft hoop en is voedsel voor de ziel.
Comments